Галерея скульптур Андрея Воробьева

: Галереи и выставки; 14 сентября 2017

«Жаночая кветка»
«Мужчынская кветка»
«Гісторыя адной ночы»
Ці памятаеш ты яе незвычайны, недасягальны, з крыху раскосымі вачыма авальны твар? Яе гладкі лоб, нібыта з мармуру вытачанае падбароддзе? Востры нос? Ці памятаеш ты грукат дажджу ў шыбу і пах расцвіўшага бэзу, які быў паўсюль?
І яе пругкія вусны…
«Нацюрморт»
Луста батона з двума кавалачкамі таннай пацямнеўшай каўбасы, кубачак гарбаты, калі пашчасціць, з лімонам. Нацюрморт, любавацца на якім даводзіцца ўсё наша жыццё.
«Сон»
Спіць яна бесклапотна, забыўшыся на ўсе праблемы, і нібыта тоне ў мяккій пуху, у салодкую вату… І ўзыходзяць там нейкія дзіўныя расліны, якія расквітнеюць прыгожымі незнаёмымі кветкамі, негледзячы на тое, што на вуліцы вые вецер і мяце завіруха.
«Біялагічная форма»
Гэтая форма жыцця, прыдуманая мной, магчыма, і існуе дзе-небудзь у свеце. Магчыма нават, што побач, у сутарэннях каля маёй майстэрні; і яна падымаецца адтуль уначы, ціхая, нібыта прывід, і мокрая, нібы слімак.
«Жаночы торс»
Невялічкія грудзі, танюткі стан… Гэта пра яе марыў ты ў снах? Гэта яна прайшла ўчора, зусім побач, незважаючы на цябе?
«Жанчына ў кветках»
Яна ўжо не спіць і адчувае, як кветкі немудрагелістым арнаментам аплятаюць яе цела.
«Подзвіг Ікара»
Ён цяжка зваліўся на Зямлю, на ўсе яе горы і раўніны, лясы і травы, якія ўбачыў зверху. І нават пасля смерці ў сятчатцы яго вачэй усё яшчэ жыло Сонца, вялізнае, да якога заставалася ляцець зусім няшмат… Яму гэтак неставала чарапашынага панцыра…
«Маска на кожны дзень»
Штораніцы, прачнуўшыся, працягваю руку і намацваю новую маску. Маску На Гэты Дзень. Што падорыць яна – перажыванні, радасць, самоту? Ніколі не ведаеш. І ўжо надзеўшы яе, запальваю святло, гляджуся ў люстэрка і іду курыць.
«Карта Радзімы»
Быў час ў жыцці, калі Радзіма абмяжоўвалася роднай хатай, падворкам, кавалкам ціхай рэчкі і гародам, было там гэтак утульна і хораша. Далей пачынаўся зусім іншы Свет, незнаёмы, цікавы, і, магчыма, варожы. І ўвайшоўшы ў яго, бывае неабходна час ад часу азірнуцца і ўзгадаць сваю маленькую Радзіму.
«Свет мой, зеркальце…»